"Ciąża - to czas, kiedy ciało kobiety przechodzi ogromne zmiany" -wow, ale nowość - pomyślałam... Jaka byłam naiwna, myśląc, że wiem czego się spodziewać. Fakty są takie, że nie wiemy nic, dopóki same, na własnej skórze, nie przekonamy się, z czym to się je. 

Ja obsesyjnie bałam się, że przytyje 100kg, że już nigdy tej wagi nie zrzucę i że moje ciało pokryją rozstępy. Pamiętam, jak wszystkich dookoła zamęczałam, jeszcze na początku mojej ciążowej drogi, opowieściami o sporej nadwadze i obawach z nią związanych. Jestem kurduplem, bo mogę pochwalić się całymi 155 centymetrami wzrostu, więc każdy dodatkowy kilogram bardzo szybko staje się widoczny, nie wspominając już, o ewentualnych dolegliwościach ze stawami w przypadku sporej nadwagi. W konsekwencji przytyłam baaaaardzo dużo bo aż 22 kg. Jedynym pocieszeniem było to, że w znacznej mierze, nadmiar kg powodowała zbierająca się na potęgę w organiźmie woda. Tego starałam się trzymać i mimo wszystko nie przejmować. Jednak każdy dodatkowy kilogram powodował niepokój i żeby nie skłamać coraz większy lęk. Momentem kompletnego dobicia była wizyta w szpitalu i poznanie chorej na głowę Pani Doktor, która przez całą wizytę, (tj. 15 min męki!) suszyła mi głowę jak mogłam tyle przytyć, traktowała z totalną pogardą z powodu obecnej wagi i nie okazała cienia kobiecego wsparcia dla dziewczyny, która jest 38 tygodniu ciąży, ledwo się porusza (brzuch miałam naprawdę ogromny) i umówmy się, czuje się jak wielkie G. W życiu czegoś podobnego nie przeżyłam! Do teraz marzy mi się wrócić tam i pokazać tej Wariatce, że nie miała racji... Syna urodziłam dopiero 2,5 tygodnia później. Mały-Wielki Człowiek, bo prawie 4kg wagi i 58 cm. Na dzień dobry zrzuciłam 10 kg, a po dwóch tygodniach od porodu, byłam już lżejsza o 15 kg. Okazało się, że jak zwykle strach ma wielkie oczy i niepotrzebnie obawiałam się, że zbędne kilogramy ze mną zostaną. Nadal walczę o powrót do wagi sprzed ciąży, ale na tym etapie mieszczę się w większość rzeczy w mojej szafie, co mnie bardzo cieszy. Ostatnich kilogramów chcę się pozbyć ćwicząc i rzeźbiąc moje ciało, ale na to niestety, po cesarskim cięciu, muszę jeszcze trochę poczekać.

Rozstępy - heh... no są. Są i już. Paradoksalnie pojawiły się, kiedy waga zaczęła gwałtownie spadać. Nie pomogło smarowanie się milionem specyfików. Powiem Wam coś, kiedy zobaczyłam pierwszego "potwora" (akurat szykowaliśmy się z Mężem do wyjścia z domu), wbiegłam do łazienki, usiadłam na podłodze i zalałam się łzami. Nie pomogły pocieszenia i przytulanie. Czułam się fatalnie, nie poznawałam dziewczyny w lustrze i było mi z tym źle, a do dziś pamiętam, jak pocieszałam Siostrę, krzyczałam wręcz, że ma przestać, że przecież jest w ciąży! Jak jest dzisiaj? Dzisiaj jest Jaś. Kropka. I naprawdę tak jest. Pojawia się ten mały człowiek i rzeczy takie jak rozstępy, waga, brzydka cera, za małe ciuchy przestają mieć większe znaczenie. I nie mówię, że masz przestać być kobietą, oj nieee, daleko mi do tego. Przecież ja w ciąży biegałam w szpilkach i spódnicach. Chodzi mi jednak o to, że są rzeczy ważne i ważniejsze. Jeśli tylko będę mogła ,to zacznę ćwiczyć, z kremów nie rezygnuje i będę pielęgnować w sobie miłość do siebie samej, a do tego czasu, dalej uczę się, akceptować własne odbicie w lustrze. 

Nie bójcie się dziewczyny, nie ma czego. Ciąża zmienia, bardzo, ale nasze spojrzenie na świat również...

A.