Poznajmy się, pogadajmy....

Jak poznałam mojego męża niemalże od razu chciałam mieć z nim dziecko, czułam, że to ten jedyny i chyba naturalną rzeczą jest, że szczęśliwa, zakochana kobieta zaczyna w swojej głowie wielkie planowanie rodziny. Zdrowy rozsądek jednak wziął góre i zdecydowaliśmy się troche poczekać. Tym sposobem udało nam się najpierw wziąć ślub, uwić własne gniazdo i.... dwie kreski na teście.

Nie spodziewałam się tego, nic a nic. Dopiero się wprowadziliśmy, tyle jeszcze w domu do zrobienia a tu dziecko? Wcześniej jakoś nie wychodziło, a tu taka niespodzianka. Test robiłam 6 razy (tak, wiem, po 2 mogłam dać sobie spokój), chyba nie mogłam uwierzyć, że będziemy rodzicami. Oczywiście wizyta lekarska potwierdziła wynik testu i zaczęło się wielkie wyczekiwanie upragnionego bobasa. Początek ciąży wspominam bardzo dobrze, choć miałam książkowe dolegliwości, marudzenie przyszło nieco później...

"Ciąża to piękny czas" mówili - taaa, piękny. Jestem wielka jak słoń, spuchnięta do granic możliwości, plecy mam wrażenie, że zaraz złamią się w pół, żadne buty nie wchodzą na stopę a twarz zalał czerwony rumień. No piękny to czas! Nie, niestety nie jestem  jedną z tym szczęściar które ledwo co w ciąży przytyły i do samego końca czuły się rewelacyjnie. Jestem jedną z tych kobiet, które namawiały swoje dziecko na wyjście z brzucha od 38 tygodnia bo już ledwo żyłam! Doczekałam się Malucha w 40 tygodniu + 4 dni. Niestety, poród również był ciężki, trwał jedyne 22h(!). Poznanie mojego Jaśka okupione było ogromnym cierpieniem, bólem i przekonaniem lekarzy, że kobieta musi wycierpieć swoje. Nigdy tego nie zrozumiem, dlaczego tak to music wyglądać? Dlaczego myśl, że mogę poprosić o znieczulenie przywoływała wspomnienie o lekarzu mówiącym, że lepiej tego nie robić, bo nikomu w szpitalu nie uśmiecha się zajmować mną cały czas (co należy robić po podaniu leku). Cały ten dramat zakończyło wreszcie cesarskie cięcie na które byłam skazana właściwie od samego początku. Lekarze doskonale o tym wiedzieli, ale jakoś im się nie spieszyło do podjęcia decyzji, bo przecież czym byłby poród bez odrobiny scenki jak z dobrego horroru... Czy warto było? Ohhh... 3 miesiące później czuje, że mogłabym znowu, choć jeszcze 2 tygodnie temu bałabym się o tym nawet pomyśleć. Już nie pamiętam tego co złe, a jedynie widzę mojego pięknego syna, w którym jestem zakochana do granic możliwości. I choć nie było łatwo na początku, teraz wiem, że sobie poradzę. Jednak powiem Wam szczerze, już chyba nigdy nie zaznam spokoju i do końca życia będę się bać o tego cudownego małego człowieczka. Poznajcie naszą zwariowaną rodzinkę: Ja, patrz "author", mój mąż - cudowny tata, gwiazda rocka i pan złota rączka całej rodziny, mój synek Morczi aka Bam Bam i dwa nasze psy (jeden myśli, że jest kotem). Ot, klasyczna polska rodzina:) Witajcie!

Ps: Tak wiem, że nie mam jednej brwi i nie, nie wstydzę się tego. Ale bliżej o tym niebawem.