Matka Polka, jak często się tak czujecie Mamusie?

Ja mam wrażenie, że wręcz się tego od Nas oczekuje. Jeśli nie boli, nie cierpisz, nie masz pod górkę, Twoje dziecko przesypia noce, a i z jedzeniem nie ma problemu, to nie zasługujesz na miano prawdziwej Matki. Prawdziwa Matka musi wiedzieć jak to jest rodzić naturalnie (bo cesarka to tak, jakby z kapusty dziecko wyszło, nic Cię to nie kosztuje wysiłku), musi znać trudy i boleści macierzyństwa. Niedobrze mi od tego, serio. Debilizmy głoszone najczęściej przez inne matki. Dlaczego się pytam? Dlaczego kobieta kobiecie, zamiast pomóc, sprawia tyle przykrości, werbalnie ją obraża? Tylko dlatego, że ma inaczej, co nie zawsze znaczy łatwiej? Czy kobieta, która zna swój próg bólu i wie, że nie da rady urodzić naturalnie (sama wielokrotnie podczas porodu traciłam przytomność), prosząc o cesarskie cięcie, ba (!), płacąc za nie, nie działa choć trochę dla dobra własnego dziecka? Ile złych rzeczy może wydarzyć się po drodze, kiedy jej już zabraknie sił. Śmiem twierdzić, że nawet jeśli są to czysto egoistyczne powódki, to nie widzę w tym nic złego, bo dlaczego miałabym? Mam wrażenie, że żyjemy nadal w średniowieczu... Niedawno koleżanka opowiedziała mi, jak wyglądał jej poród, w zupełnie innym mieście. Uciszano ją, po kilkunastu godzinach porodu, kiedy ból był już nie do zniesienia, bo pobudzi inne kobiety, kazano jej się cieszyć, kiedy pękała od środka, bo przecież rodzi dziecko. Żartujesz sobie ze mnie?! Ja się pytam, co w tym pięknego? I dlaczego próbuje się na Nas kobietach, wymusić wręcz, abyśmy poród przedstawiały w ten sposób, myślały o nim w ten sposób. Nie zrozumcie mnie źle, moment kiedy dziecko jest już na świecie jest najpiękniejszy ever, ale nie tylko dlatego, że poznajesz wreszcie swojego malucha po 9 miesiącach oczekiwania, ale też dlatego, że wreszcie przestaje boleć, że wreszcie możesz zobaczyć swoje stopy, że wreszcie możesz się schylić, chodzić (!), żyć. Nie wmówisz mi, Matko Polko, że choć przez chwilę nie pomyślałaś o tych wszystkich plusach życia bez brzuchola:). Bądźmy ze sobą szczere, my kobiety, względem siebie. Ciąża to nie najpiękniejszy czas każdej kobiety. Jedne mają szczęście inne nie. Moja ciąża daleka była od stanu błogosławionego, bliżej mi było do stanu obłędu. Przeklinałam każdego, kto wymyślił to określenie. Śmiać mi się chciało, kiedy próbowałam szukać plusów, kiedy odbicie w lustrze pokazywało jaka jestem wykończona. Błagałam Jasia, żeby szybko wychodził i bałam się jak cholera rodzić naturalnie. Wiedziałam, że Synek jest duży, długi i poród może okazać się niemożliwy, myślałam o cesarce dla jego bezpieczeństwa (jak się później okazało, miałam rację i natura i tak zdecydowała za mnie). Czy czyni mnie to gorszą matką? Mniej matką niż jakbym urodziła sama, gdyby to było możliwe? Co za bzdury! Krew się we mnie gotuje, jak czytam te brednie. Weźcie się utrapione Matki zajmijcie np szydełkowaniem a nie wylewaniem swoich żali w internecie. Dziecko jest cudem, co do tego nie mam najmniejszych wątpliwości, ale poród jest jak pójście na wojnę a nie spacer po plaży...