Macierzyństwo - wyobrażenia vs. rzeczywistość.

W mojej głowie, ja, jako Matka, rysowałam się mniej więcej tak: nic się nie zmienia:).
Oczywiście, że byłam świadoma, że czeka mnie wstawanie w nocy, notoryczne niewyspanie, brak czasu i organizacji, samotne dni w domu itd itd.
Rzeczywistość jednak okazała się być dużo bardziej pozytywna, niż moje wyobrażenia. Jasia początki były trudne, ale nie ze względu na jego widzimisie, a kłopoty ze zdrowiem. Jednak nawet wtedy pozwalał Nam się wysypiać i system trzygodzinny działał bez zarzutu. Ustaliliśmy z Mężem, ze karmimy na zmianę, przez co każde z Nas, mogło przespać 6h bez przerwy (tak zupełnie szczerze, na początku i tak każde z Nas się budziło, żeby choć przez chwilę popatrzeć na Malucha). Nie chodziliśmy więc niewyspani, źli czy poirytowani ze zmęczenia. Jasne, że były dni, kiedy oboje czuliśmy się niewyraźnie, ale raczej nadmiarem emocji... Brak czasu, zła organizacja? Czasu jakby mniej w ciągu dnia, bo nie ukrywajmy, życie póki co, toczy się od karmienia do karmienia i nagle 3h mijają w 15 min;). Spóźniamy się, oj taaak, choć punktualność od zawsze była dla mnie jedną z najważniejszych cech. Niestety, życie. Jaś akurat na 3 min przed wyjściem z domu postanawia zrobić armagedon w pieluszce i koniec, obślinić się po pachy czy zwymiotować na piątego z kolei śpiocha. Siła wyższa Panie i Panowie.
Samotne dni w domu są słabe, ale nie dlatego, że są samotne, ale dlatego, że Tatę tyle omija... Przykro mi kiedy jesteśmy sami i nie mam do kogo powiedzieć - "słyszałeś ten dźwięk? tak jeszcze nigdy nie zrobił" (tak, teraz fascynują mnie dziecięce dźwięki, miny i szereg innych infantylnych zachowań). Chciałabym te pierwsze lata spędzać razem i przeżywać to wszystko razem. Zła jestem, że tak niestety nie może być.
Nie czuje się przytłoczona, zamknięta w domu, znudzona, o zgrozo (!) zaniedbana, absolutnie! Wychodzę gdzie chcę i kiedy, dbam o swoją kobiecość (przynajmniej się staram), o zdrowie psychiczne. Kluczem jest druga połowa która aktywnie i chętnie uczestniczy w życiu dziecka. Mój Mąż kocha spędzać czas z Synem a ja bezgranicznie ufam, że umie sobie z nim poradzić. Bo dlaczego nie? Uczył się wszystkiego, tak jak ja. Ma swój instynkt, tak jak ja. Kocha, tak jak ja. Tym sposobem udało Nam się wypracować zdrowy balans, który pozwala Nam cieszyć się macierzyństwem/tacierzyństwem w pełni. Kocham być Matką, a jeszcze bardziej Matką i Kobietą, przez duże K.

A.